W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji niezasadnie pominął zgłoszony przez powoda dowód z opinii biegłego tylko z tej przyczyny, że powód nie uiścił w terminie zaliczki na koszt tej opinii. Co prawda powód uchybił zakreślonemu przez Sąd Rejonowy terminowi do uiszczenia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, niemniej jednak na najbliższej rozprawie powód podtrzymał wniosek o dopuszczenie w dowodu z opinii biegłego, przedkładając jednocześnie dowód uiszczenia zaliczki w wymaganej wysokości. Wskazać należy, iż zakreślony siedmiodniowy termin do uiszczenia zaliczki nie był terminem ustawowym wprowadzającym prekluzję, a jedynie terminem sądowym, który może być z ważnych przyczyn przedłużony lub skrócony przez przewodniczącego na wniosek strony (art. 166 k.p.c.). Skoro powód, pomimo uchybienia terminowi sądowemu, uiścił wymaganą zaliczkę oraz podtrzymał uprzednio złożony wniosek dowodowy, nie było podstaw do tego, aby pominąć dowód z opinii biegłego wobec nieuiszczenia zaliczki na koszt opinii. Działanie Sądu Rejonowego było nazbyt rygorystyczne.

źródło: Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 12 października 2011 r. III Ca 461/11

https://sip.lex.pl/orzeczenia-i-pisma-urzedowe/orzeczenia-sadow/iii-ca-461-11-wyrok-sadu-okregowego-w-gdansku-521807596

https://www.prawo.pl/prawnicy-sady/jak-zaskarzyc-zaliczke-dla-bieglego,290340.html

Stawki za roboczogodzinę stosowane przez zakłady ubezpieczeń        
Jak wynika z analizy skarg kierowanych do Rzecznika Ubezpieczonych, ubezpieczyciele stosują następujące stawki za roboczogodzinę:
– w przypadku kwalifikacji szkody jako całkowitej – od 80 zł do 150 zł netto, wskazując, że są to średnie stawki na danym rynku;
– w przypadku kwalifikacji szkody jako częściowej, likwidowanej metodą kosztorysową – od 41 zł do 70 zł netto, wskazując również, że są to średnie stawki na danym rynku;
– w przypadku dokonania naprawy i przedstawienia na to dowodu – ubezpieczyciele dokonują weryfikacji stawek za roboczogodzinę do poziomu od 90 zł do 100 zł netto, wskazując także, że są to średnie stawki na danym rynku;
– w przypadku szkód likwidowanych z dobrowolnego ubezpieczenia autocasco – ubezpieczyciele po otrzymaniu dokumentu potwierdzającego dokonanie naprawy dokonują weryfikacji stawek za roboczogodzinę do poziomu od 90 zł do 130 zł netto, wskazując, że są to średnie stawki na danym rynku.

Stawki za roboczogodzinę na polskim rynku usług motoryzacyjnych
Z analizy wysokości stawek za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych przedstawionej w prezentacji M. Mankiewicza Stawki za roboczogodzinę w warsztatach samochodowych, DEKRA Polska Sp. z o.o., prezentacja przedstawiona podczas 4. Forum Ubezpieczeń Komunikacyjnych w dniu 26 marca 2009 r. wynikają następujące kwoty: warsztaty nieautoryzowane – od 80 do 100 zł netto, warsztaty autoryzowane – od 120 do 125 zł netto. Zestawienie wysokości stawek za roboczogodzinę w poszczególnych województwach w warsztatach zrzeszonych w organizacjach rzemieślniczych Związku Rzemiosła Polskiego pozwala określić stawki następująco: stawka minimalna, średnia dla wszystkich województw – 85 zł netto, stawka maksymalna, średnia dla wszystkich województw – 174 zł netto. Po przeanalizowaniu stawek stosowanych przez zakłady ubezpieczeń w kosztorysach napraw w przypadku szkód częściowych można zauważyć, iż stawki za roboczogodzinę zawarte w kosztorysach opracowywanych przez zakłady ubezpieczeń nie mają żadnego uzasadnienia w realiach rynkowych.

źródło: https://mu.rf.gov.pl/61/art-3.html

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż prawidłowo uznał Sąd Rejonowy, że pozwany zakwestionował skutecznie, że stawki stosowane przy naprawie pojazdu 160/170 zł są zawyżone i nie mieszczą się w granicach stawek stosowanych na lokalnym rynku.

Wskazać należy, iż powód dla uzasadnienia swego żądania załączył fakturę VAT nr (…) z dnia 12 kwietnia 2011 r. wystawioną w oparciu o kalkulację naprawy nr F170, z której wynika, że przedmiotowy pojazd marki V. (…) o numerze rejestracyjnym (…) został naprawiony przez znajdujący się w G. zakład (…). (…) Spółkę Jawną z siedzibą w G. przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę usług blacharsko-mechanicznych i lakierniczych w wysokości odpowiednio 160/170 zł.

Pozwany z kolei uzasadniając obniżenie stawek za roboczogodziny powołał się na postanowienia OWU AC wskazując, że na podstawie § 9 ust. 8 OWU AC zweryfikował stawki za prace naprawcze do wysokości 125/135 zł, tj. do poziomu średnich stawek w miejscu naprawy pojazdu.

Sąd Rejonowy na wniosek powoda dopuścił dowód z opinii biegłego do spraw techniki motoryzacyjnej. Wnioski z niej wynikające są jednoznaczne i wskazują, że stawki stosowane w warsztatach I kategorii dokonujących napraw na terenie G. zawierały się w przedziale 110- 160 zł netto za godzinę prac blacharsko-mechanicznych oraz 125- 170 zł netto za godzinę prac lakierniczych. Najwyższe stawki (160/170 zł netto) stosował jedynie warsztat powoda (k.167). Z kolei jak wskazał Sąd pierwszej instancji zgodnie z Komunikatem (…) Izby Rzemieślniczej Małych i Średnich Przedsiębiorstw z dnia 28 grudnia 2009 r., dotyczącym wysokości stawek roboczogodzin napraw powypadkowych pojazdów, rozliczanych w systemach (…) i (…), uśrednione stawki dla warsztatów I kategorii kształtują się dla prac blacharsko-mechanicznych w wysokości 124 zł netto, dla prac lakierniczych w wysokości 149 zł netto.

Słusznie zatem uznał Sąd Rejonowy, iż wobec nieprecyzyjnego zapisu „średniej stawki za 1 roboczogodzinę ustaloną dla warsztatu naprawczego w którym dokonywana jest naprawa” zawartego w § 9 ust. 8 OWU AC, wyznacznikiem dla ustalenia wysokości kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu nie są stawki „średnie”, lecz stawki faktycznie zastosowane przy naprawie, pod warunkiem, że mieszczą się w granicach stawek stosowanych na rynku lokalnym. Ponieważ jednak w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego pozwany zakwestionował skutecznie, że stawki zastosowane przy naprawie przedmiotowego pojazdu, tj. w wysokości odpowiednio 160/170 zł za roboczogodzinę usług blacharsko-mechanicznych i lakierniczych w okresie naprawy przedmiotowego pojazdu są uzasadnione, stwierdzić należało, iż pozwany słusznie ograniczył swoją odpowiedzialność odszkodowawczą w zakresie stawek za roboczogodzinę do wysokości 125/135 zł/rbh. Są to bowiem stawki najczęściej występujące na rynku lokalnym. I choć przyjęta przez pozwanego stawka również jest „stawką lokalną” (zakład działa na terenie G.), to jednakże wyznacza górną granicę na rynku lokalnym, zatem zasadne było zastosowanie stawki najbardziej powszechnej.

źródło: https://sip.lex.pl/orzeczenia-i-pisma-urzedowe/orzeczenia-sadow/xii-ga-226-13-wyrok-sadu-okregowego-w-gdansku-521812775

Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 7 sierpnia 2013 r. XII Ga 226/13

Powód żądał rozliczenia szkody z uwzględnieniem stawki w wysokości 130 zł/rbg stosowanej w serwisie Mieczysława Ż., który dokonał naprawy samochodu. Pozwany uznał kosztorys naprawy do stawki 110/rbg twierdząc, iż stawka nieautoryzowanego warsztatu, dokonującego naprawy jest równa stawce stosowanej przez autoryzowane warsztaty na obszarze województwa zachodniopomorskiego i jest za wysoka.

Z umowy najmu wynika, że samochód był wynajęty na okres 24 dni począwszy od dnia zdarzenia objętego ubezpieczeniem do 4 lipca 2011 r., tj. do dnia zakończenia naprawy. Powód domaga się kosztu wynajęcia samochodu za okres 10-ciu dni (150 zł × 10 – 1500 zł netto). Pozwany powołując się na liczbę roboczogodzin wskazanych w kosztorysie naprawy zarzucał, iż realny czas naprawy nie powinien przekraczać dwóch dni i nie pozostawał w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem drogowym, na skutek którego samochód powoda został uszkodzony.

Na wstępie stwierdzić należy, iż nie jest zrozumiały zarzut formułowany w apelacji, iż dla wykazania zasadności roszczeń powoda niezbędnym było wykorzystanie wiadomości specjalistycznych, co implikowało konieczność zgłoszenia przez powoda wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Pozwany nie wskazuje, na jakie okoliczności dowód ten byłby konieczny: czy dla wykazania wysokości kwestionowanej przez niego stawki za rbg, czy dla wykazania obiektywnie uzasadnionego czasu rzeczywistej naprawy pojazdu, a zatem w jakim zakresie niezbędne dla rozstrzygnięcia sporu były wiadomości specjalistyczne. Nie sposób zatem polemizować z tymi zarzutami, zwłaszcza, iż pozwany nie wskazuje jednoznacznie na poczynienie przez Sąd konkretnych ustaleń faktycznych, które bez wkraczania w dziedziny specjalistyczne czynione być nie mogą.

(…)

Podkreślenia wymaga, iż rzeczywiste wydatki, jakie ponieśli poszkodowani w celu usunięcia szkody obrazuje faktura VAT, dokumentująca koszty naprawy uszkodzonego pojazdu. Inną kwestią pozostaje natomiast podnoszona przez pozwanego okoliczność, iż poniesione koszty naprawy były nieuzasadnione. Skoro pozwany kwestionuje ekonomiczną zasadność poniesionych przez poszkodowanych kosztów naprawy winien tę okoliczność zgodnie z art. 6 k.c. wykazać. Tymczasem pozwany nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych w tym zakresie, ograniczając się tylko do stwierdzenia, iż brak jest uzasadnienia do podwyższenia wypłaconego już odszkodowania

(…)

Jeżeli jednak, jak w niniejszej sprawie, okres rzeczywistej naprawy tak znacząco przekracza założony teoretycznie czas naprawy, to na poszkodowanym spoczywa ciężar wykazania, iż ten okres był obiektywnie uzasadniony i niezbędny. Zgodnie bowiem z kosztorysem naprawy sporządzonym przez sam warsztat (k. 17-18) technologiczny czas naprawy wynosić powinien 11,1 rgb, zatem niecałe 2 dni robocze. Budzi zatem uzasadnione wątpliwości konieczność wykonywania czynności naprawczych przez okres 10 dni, za który to czas powód dochodzi odszkodowania za wynajęcie samochodu zastępczego. Powód oddał samochód do warsztatu już w dniu wypadku (10 czerwca 2011 r.), jednak zgłosił szkodę (k. 46-47) dopiero w dniu 17 czerwca 2011 r. Oględziny samochodu zostały przez pozwanego dokonane w tym samym dniu tj. 17 czerwca 2011 r. Rzeczywiście dzień 17 czerwca w 2011 r. przypadał w piątek, tak jak podkreślił to Sąd Rejonowy, jednakże zważywszy na spóźnione zgłoszenie szkody przez powoda, brak podstaw do uwzględnienia faktu, iż następne dwa dni nie były dniami roboczymi. Przy czym w materiale dowodowym brak w ogóle podstawy do stwierdzenia, iż warsztat Mieczysława Ż. nie działa w soboty (co podkreśla w uzasadnieniu Sąd Rejonowy). Sąd wskazuje również na przedłużenie czasu naprawy o 4-5 dni (powołując się na zeznania świadka Ż.) oczekiwania na części zamienne. Doświadczenie życiowe przemawia za uznaniem, iż przy konieczności użycia do naprawy części zamiennych, naprawa może się wydłużyć o czas oczekiwania na te części, jednak w przypadku samochodów rozpowszechnionych marek i dość typowych modeli (a do takich zaliczyć należy samochody marki opel) zakup, czy nawet sprowadzenie części zamiennych nie powinno trwać przez okres bardzo szacunkowo i nieprecyzyjnie deklarowany przez świadka Ż.

https://sip.lex.pl/orzeczenia-i-pisma-urzedowe/orzeczenia-sadow/vi-ga-51-12-wyrok-sadu-okregowego-w-koszalinie-521807534

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 27 czerwca 2012 r. VI Ga 51/12

Zgodnie z art. 9 ust. 3 ww. ustawy czynności prawne będące przejawem nadużywania pozycji dominującej są w całości lub w odpowiedniej części nieważne. Sąd uznając za nieważny zapis dotyczący stawki za roboczogodzinę zawarty w zleceniu naprawy pojazdu poprzestał na stawce uwzględnionej przez pozwanego na poziomie 160 zł netto, która stanowi całkowicie godziwą stawkę za prace naprawcze na terenie lokalnym.

źródło: https://sip.lex.pl/orzeczenia-i-pisma-urzedowe/orzeczenia-sadow/viii-gc-597-18-wyrok-sadu-rejonowego-w-bialymstoku-522714502 Wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 20 grudnia 2018 r. VIII GC 597/18

”
„Zdaniem powódki, gdyby postępowanie przygotowawcze zostało przeprowadzone prawidłowo (…) to powstrzymałoby ją od podpisania umowy ze spółką Amber Gold” – mówił sędzia. Jednak, jak wyjaśnił, sąd nie znalazł związku między działaniami prokuratury, a decyzjami powódki.

„

źródło: https://www.radiopik.pl/5,56151,poszkodowana-w-aferze-amber-gold-nie-otrzyma-ods&s=1&si=1&sp=1

” Według biegłej, informacje podawane przez media w dużym stopniu wpływają na decyzje podejmowane przez konsumentów. Jak podkreśliła, ewentualna informacja o zarzutach związanych z działalnością spółki ma silniejszy wpływ na decyzje klientów i ich poczucie bezpieczeństwa niż ostrzeżenia Komisji Nadzoru Finansowego.”

źródło:

https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2019-11-28/wraca-sprawa-200-klientow-amber-gold-ktorzy-pozwali-skarb-panstwa-zeznawala-biegla-psycholog/

wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005 r., IV CK 157/05, LEX 34081

„

Nawet oświadczenie ubezpieczyciela nie zawsze spowoduje, że bieg przedawnienia się rozpocznie…

Warto wspomnieć również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014 r. (sygn. akt V CSK 5/14).”

źródło: http://odszkodowaniezocblog.pl/przedawnienie-odszkodowania-za-uszczerbek-na-zdrowiu/

”
Właściwość zobowiązania wynikającego z umowy ubezpieczenia polega m.in. na tym, że będąca jego przedmiotem wierzytelność w stosunku do zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią wierzytelności przyszłej. Przelew wierzytelności przyszłej jest co do zasady możliwy. Jak jednak wyjaśniono w orzecznictwie, przedmiotem takiej umowy nie jest wierzytelność, lecz jej ekspektatywa. Oznacza to, że z chwilą dokonania cesji nie następuje przejście wierzytelności na cesjonariusza, bowiem wierzytelność ta jeszcze nie istnieje w chwili zbycia. Wynikająca z takiej umowy oznaczona wierzytelność zostaje przeniesiona na cesjonariusza dopiero z chwilą jej powstania, zatem skutek rozporządzający nie następuje w chwili zawarcia umowy cesji (por. uchwałę SN z dnia 19 września 1997 r., III CZP 45/97, OSNC 1998, nr 2, poz. 22, wyrok z dnia 26 września 2002 r., III CKN 346/01, niepubl.). Wadliwie zatem uznał Sąd Apelacyjny, że legitymację czynną do dochodzenia roszczenia wobec zakładu ubezpieczeń powód utracił już z chwilą zawarcia umowy przelewu.

(…)

Ocenę, że dochodzone w sprawie roszczenie uległo przedawnieniu, podważają także inne argumenty. Z umowy kredytowej wynika, że pomimo cesji praw z polisy ubezpieczeniowej nadal obowiązek opłacania składek ubezpieczeniowych obciążał cedenta (§ 4 umowy), który nie utracił statusu ubezpieczonego. Brak ustaleń odnośnie do kwestii, którą stronę umowy, cedenta czy cesjonariusza obciążał obowiązek zgłoszenia szkody do ubezpieczyciela. Zwrócić jednak należy uwagę, że art. 819 § 4 k.c. rozróżnia materialnoprawną czynność, jaką jest zgłoszenie zakładowi ubezpieczeń roszczenia, od czynności faktycznej, jaką jest zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. O ile do skutecznego dochodzenia roszczenia wykazanie legitymacji czynnej jest konieczne, to nie jest już tak w przypadku dokonania czynności faktycznej, a również jej dokonanie przerywa bieg przedawnienia. Sąd Apelacyjny uznał, że wniesienie przez powoda pozwu nie przerwało biegu przedawnienia roszczenia, nie rozważył jednak skutków zgłoszenia przez niego zdarzenia objętego ubezpieczeniem w kontekście wynikającym z powołanego przepisu. Niezależnie od tego, przy uznaniu, że skarżący nie był uprawniony do zgłoszenia zdarzenia i dochodzenia roszczenia, należało też konsekwentnie przyjąć, że bezskuteczne było powiadomienie osoby nieuprawnionej o odmowie przyznania odszkodowania. Z dokonanych zaś ustaleń nie wynika, czy i kiedy o tym fakcie został zawiadomiony cesjonariusz, a zatem czy i kiedy rozpoczął się na nowo bieg przedawnienia roszczenia. Niedostatki w zakresie ustaleń faktycznych nie pozwalają w tej sytuacji na ocenę prawidłowości stwierdzenia, że w dacie cesji zwrotnej na rzecz skarżącego roszczenie było już przedawnione. „

źródło: https://sip.lex.pl/orzeczenia-i-pisma-urzedowe/orzeczenia-sadow/iv-ck-157-05-wyrok-sadu-najwyzszego-520439777

(IV CK 157/05 – Wyrok Sądu Najwyższego)

” Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. „

źródło: https://sip.lex.pl/akty-prawne/dzu-dziennik-ustaw/kodeks-cywilny-16785996/art-819 (uwaga na zmiany w czasie)

---

” Nie podzielił tego poglądu doktryny, zgodnie z którym w sytuacji, w której zakład ubezpieczeń przewiduje dwuinstancyjną procedurę rozpatrywania roszczeń, odwołanie ubezpieczonego ponownie przerywa bieg przedawnienia, który rozpoczyna się na nowo z chwilą odpowiedzi ubezpieczyciela na odwołanie. Sąd drugiej instancji uznał, że przedawnienie rozpoczyna swój bieg na nowo w wyniku otrzymania pierwszego oświadczenia a ponowne rozpatrzenie sprawy przez ubezpieczyciela jest prawnie irrelewantne.

(…)

Ustawodawca nie związał nadto rozpoczęcia na nowo początku biegu przedawnienia z wymogiem zgodności treści tego oświadczenia z art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2010, nr 11 poz. 66; dalej ustawa). Niezależnie od tych rozważań, w ocenie Sądu drugiej instancji, pismo pozwanej z dnia 28 marca 2006 r. zawiera wszystkie elementy wymagane w § 28 ust. 3 O.W.U. będącym odzwierciedleniem art. 16 ust. 3 ustawy a lakoniczność uzasadnienia nie odbiera mu cech pisma informacyjnego o odmowie. Art. 16 ustawy nie odnosi się do procesu cywilnego lecz do niespornego postępowania likwidacyjnego i dlatego ustawodawca nie objął regulacją art. 123 § 1 pkt 1 k.c. wystąpienia do ubezpieczyciela w postępowaniu likwidacyjnym z konsekwencjami w postaci tego, że bieg przedawnienia nie biegnie na nowo dopóki to postępowanie nie zostanie zakończone jak stanowi art. 124 § 2 in fine. Przyjęciu prezentowanej przez powoda wykładni stoi także na przeszkodzie nienormatywny charakter ogólnych warunków ubezpieczenia (dalej o.w.u.), które wiążą strony jako składnik umowy, ale nie mogą korygować początku biegu terminu przedawnienia. Wyczerpanie trybu odwoławczego i jego długotrwałość może mieć znaczenie prawne jedynie jako podstawa zastosowania art. 5 k.c. w razie podniesienia zarzutu przedawnienia lecz w niniejszej sprawie nie ma do tego podstaw

(…)

Z tych przyczyn należało przyjąć, że bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela rozpoczyna się po przerwie od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie od ubezpieczyciela kończące postępowanie likwidacyjne oświadczenie o przyznaniu lub odmowie świadczenia (art. 819 § 4 zd. 2 k.c.).

(…) Sąd Najwyższy zważył, co następuje (…)

Zgodnie z art. 16 ust. 3 ustawy pisemne oświadczenie ubezpieczyciela musi zawierać wskazanie okoliczności i podstawę prawną uzasadniającą całkowitą lub częściową odmowę wypłaty świadczenia oraz pouczenie o możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej. Przepis ten ma charakter imperatywny, a więc oświadczenie ubezpieczyciela nie spełniające tych wymogów jest pozbawione skuteczności prawnej. Nie ma sporu co do tego, że zarówno art. 16 ust. 3 ustawy, jak i tożsame postanowienie § 28 ust. 3 o.w.u. odnoszą się do postępowania likwidacyjnego przed ubezpieczycielem, bo wówczas następuje zdarzenie w postaci złożenia oświadczenia. Błędny jest jednak pogląd, że ustawodawca powiązał w art. 819 § 4 k.c. skutek rozpoczęcia biegu przedawnienia na nowo wyłącznie z dniem otrzymania na piśmie oświadczenia a nie z jego treścią.

(…)

Ubezpieczyciel w oświadczeniu powinien zatem wskazać na te fakty, które uzasadniają sprzeczność twierdzeń ubezpieczonego o przebiegu konkretnego wypadku ubezpieczeniowego lub szkodzie z faktami ustalonymi w toku tego postępowania. Nie jest wystarczające przytoczenie wprost przyczyny odmowy uregulowanej w ogólnych warunkach ubezpieczenia, bez wskazania okoliczności faktycznych, stanowiących podstawę oceny, że taka przyczyna zaistniała.

(…)

Informacja w tym zakresie jest istotna, bo ubezpieczony musi mieć możliwość odniesienia się do treści oświadczenia w postępowaniu odwoławczym, o ile strony takie przewidziały.

(…)

W sprawie 9 niniejszej pozwany przytoczył w oświadczeniu in extenso treść § 8 ust. 1 pkt 15 stwierdzając, że ubezpieczeniem nie są objęte szkody powstałe w innych okolicznościach, niż podane w zgłoszeniu szkody i dodał, że wynika to z zebranej dokumentacji. Taka argumentacja, wbrew stanowisku Sądu drugiej instancji nie tylko jest zbyt lakoniczna, ale nie stanowi wypełnienia wymogów określonych w art. 16 ust. 3 i § 28 § 3 ust. 3 o.w.u.

źródło: http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/orzeczenia3/v%20csk%205-14-1.pdf (Sygn. akt V CSK 5/14 J)

” Brak wyroku sądu karnego 
– Nie można było zgodzić się z powodem, że sąd okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy – podkreślił sąd odwoławczy. W sprawie można było ustalić, kto jest sprawcą wypadku komunikacyjnego. Prawomocny wyrok skazujący nie jest jedynym dowodem, na podstawie którego taka okoliczność może być ustalona. Sąd cywilny może samodzielnie dokonać prawnokarnej analizy zdarzenia szkodowego w oparciu o materiał zgromadzony w tym postępowaniu i akta związkowe – podkreślił sąd odwoławczy. Takie zapatrywanie wyraził w szczególności Sąd Najwyższy w wyroku z 20 lutego 2020 r. w sprawie IV CSK 538/18 (LEX nr 3028884) oraz Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 13 listopada 2013 r. w sprawie I ACa 492/13 (LEX nr 1403750).

Gdy w postępowaniu karnym nie stwierdzono popełnienia przestępstwa, sąd cywilny ma obowiązek dokonania we własnym zakresie, czy czyn taki popełniono. Sąd powinien swoje ustalenia czynić według zasad przewidzianych w prawie karnym. Na tę kwestię zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie III CSK 193/08 (LEX nr 487538). „

Czytaj więcej na Prawo.pl:
https://www.prawo.pl/prawnicy-sady/brak-wyroku-skazujacego-nie-oznacza-ze-sad-cywilny-nie-mogl,503511.html

Czy w Niemczech tak samo?

W zakresie zagranicznym:

” Nie jest podstawą do zawieszenia postępowania okoliczność, że postępowanie karne toczy się przed organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości państwa obcego. „

źródło: http://www.repozytorium.uni.wroc.pl/Content/42763/28_Magdalena_Mazur.pdf

(Magdalena Mazur
Zawieszenie postępowania cywilnego z powodu
ujawnienia się czynu, którego ustalenie w drodze
karnej mogłoby wywrzeć wpływ na
rozstrzygnięcie sprawy cywilnej)

Powstaje pytanie czy w takiej sytuacji sąd cywilny może zwrócić się do prokuratury o ustalenie czegoś…

„Rozważenia wymagał podniesiony przez stronę powodową argument, że roszczenie dochodzone w tej sprawie nie uległo przedawnieniu ze względu na spełnienie warunku z art. 442¹ § 2 k.c., tzn. szkoda wynikła ze zbrodni lub występku. W takim przypadku przedawnienie nastąpiłoby z upływem lat dwudziestu, niezależnie od momentu, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Na wstępie należy przypomnieć, że brak prawomocnego wyroku skazującego, czy jakiegokolwiek innego rozstrzygnięcia stwierdzającego popełnienie przestępstwa, wydanego w postępowaniu karnym nie jest przeszkodą do samodzielnego ustalenia w postępowaniu cywilnym, że szkoda wynikła ze zbrodni lub występku. Niemniej jednak ustalenie takie musi zostać dokonane według zasad obowiązując w sprawach karnych, a więc w oparciu o dowody wskazujące w sposób nie budzący wątpliwości, że określona osoba objęta domniemaniem niewinności wypełniła swoim zachowaniem przedmiotowe i podmiotowe znamiona określonego czynu zabronionego przez ustawę. Należy też zauważyć, że udowodnienie popełnienia przez jedną z osób ponoszących odpowiedzialność za szkodę, przestępstwa z którego owa szkoda wynikła, skutkuje wydłużeniem okresu przedawnienia roszczeń deliktowych wyłącznie w stosunku do tej osoby, a nie do wszystkich odpowiedzialnych. W tej kwestii Sąd podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lutego 2003 r., wydanym w sprawie o sygnaturze V CKN 1664/00 (opublikowanym w zbiorze cyfrowym Legalis).”

źródło: https://sip.lex.pl/orzeczenia-i-pisma-urzedowe/orzeczenia-sadow/ii-c-193-17-wyrok-sadu-okregowego-w-lodzi-522663098

39. Wracając do okoliczności niniejszej sprawy, Trybunał zauważa, że decyzja w sprawie skarżącego stała się res iudicata na mocy wyroku Sądu Najwyższego. W takich okolicznościach odwołanie skarżącego do Sądu Najwyższego w drodze skargi o wznowienie postępowania było środkiem nadzwyczajnym. Generalnie, skarżący nie są zobowiązani do korzystania z takiego nadzwyczajnego środka w ramach zasady wyczerpania środka krajowego zgodnie z art. 35 § 1 (zobacz Kiiskinen przeciwko Finlandii (dec.), nr 26323/95, ETPCz 1999-V, i Assanidze przeciwko Gruzji [GC], nr 71503/01, § 127, ETPCz 2004–II).

źródło:
https://etpcz.ms.gov.pl/etpccontent/$N/990000000000001_I_ETPC_056134_2008_Wy_2017-01-10_001

”
Termin do złożenia skargi to 6 miesięcy od daty podjęcia ostatecznej, prawomocnej decyzji w sprawie, o którą chodzi. Po tym terminie skarga nie może zostać przyjęta przez Trybunał. Należy jednak wcześniej wyczerpać wszelkie dostępne w kraju środki prawne, w tym odwoławcze, żeby doprowadzić do zadośćuczynienia skutkom naruszenia konwencji. W razie nieskorzystania z jakiegoś środka odwoławczego należy wykazać, że byłby on nieskuteczny. Nie trzeba natomiast korzystać z pomocy Rzecznika Praw Obywatelskich czy też postępowań nadzwyczajnych jak wznowienie postępowania, ułaskawienie czy amnestia. „

źródło:

https://www.poznan.so.gov.pl/skarga-do-europejskiego-trybunalu-praw-czlowieka-w-strasburgu,m,mg,3,82,312