„Na podstawie art. 831 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania cywilnego zarządza się, co następuje:

§ 1. Z zastrzeżeniem art. 832 i art. 833 § 5 Kodeksu postępowania cywilnego, świadczenia pieniężne z ubezpieczeń osobowych i odszkodowania z ubezpieczeń majątkowych nie podlegają egzekucji sądowej w trzech czwartych częściach tych świadczeń i odszkodowań.

(…)

Czyli rozporządzenie chroni 75% odszkodowania. I poszkodowany dłużnik dostanie pieniądze, ale poszkodowany przez dłużnika wierzyciel już nie. „

źródło:
https://www.dochodzeniewierzytelnosci.pl/2013/02/19/egzekucja-z-ubezpieczenia-majatkowego/

Sygnatura akt II Ca 2570/18

„Podobnie nie można zarzucać powódce, że nie zakupiła innej kreacji. Suknia została oddana do czyszczenia 29 grudnia a poprawki miały być wykonane na następny dzień. Powódka mogła oczekiwać poprawienia wykonania usługi i nie miała powodu poszukiwać innej kreacji.

(…)

Co więcej, w przywoływanej uchwale w sprawie III CZP 79/10 Sąd Najwyższy wyraźnie wskazał, ze co do zasady nie ma podstaw do zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z niewykonania zobowiązania. Ewentualne zadośćuczynienie musiałoby mieć źródło w osobnym czynie niedozwolonym, co jednak w sprawie nie ma miejsca, a w sprawie nie wskazywano aby zostały naruszone jakieś konkretne dobra osobiste powódki, których naruszenie stanowiłoby inną podstawę przyznania zadośćuczynienia. W cytowanej uchwale Sąd Najwyższy znajdując podstawy do przyznania zadośćuczynienia za tzw. zmarnowany urlop wskazał na osobną podstawę takiego roszczenia wynikającą z przepisów o usługach turystycznych. Oczywiste jest więc, że argumentacja z przedmiotowej uchwały nie mogła mieć zastosowania w niniejszej sprawie. W konsekwencji trzeba zgodzić się z apelującym, że dochodzone przez powódkę roszczenie o zadośćuczynienie w ustalonym przez Sąd Rejonowy stanie faktycznym nie znajduje podstawy prawnej. W tej części powództwo winno zostać zatem oddalone. „

źródło:
http://orzeczenia.krakow.so.gov.pl/content/$N/152010000001003_II_Ca_002570_2018_Uz_2019-05-08_002

Potrzebny podobny wyrok SN w takim zakresie.

„Art. 442¹. KC

Przedawnienie roszczeń o naprawienie szkody

§ 1.Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.
§ 2.Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

§ 3.W razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
§ 4.Przedawnienie roszczeń osoby małoletniej o naprawienie szkody na osobie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat dwóch od uzyskania przez nią pełnoletności. „

źródło:
https://www.lexlege.pl/kc/art-442-1/

„Czyn niedozwolony (fr.acte illicite, niem.unerlaubte Handlung) – termin języka prawnego i prawniczego oznaczający zdarzenie cywilnoprawne, które z mocy ustawy – niezależnie od istnienia lub nieistnienia między stronami uprzedniej umowy – pociąga za sobą obowiązek naprawienia szkody, tj. prowadzi do odpowiedzialności cywilnej w reżimie deliktowym. ” (wikipedia)

Dygresja: zgodnie z
Uchwała SN III CZP 84/05 szkoda ujawniła się po 10ciu latach = po ptakach.

” Konkludując, początek określonego w art. 4421 § 1 k.c. trzyletniego przedawnienia należy łączyć z faktyczną wiedzą poszkodowanego o osobie obowiązanej do naprawienia szkody, czyli z uzyskaniem takich informacji, które – oceniając obiektywnie – pozwalają z wystarczającą dozą prawdopodobieństwa przypisać sprawstwo konkretnemu podmiotowi. Muszą one być informacje na tyle dokładne, by umożliwiały poszkodowanemu wystąpienie na drogę sądową i wypełnienie obowiązku wynikającego z art. 187 § 1 k.p.c. „

źródło:
http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/orzeczenia3/v%20csk%20680-15-1.pdf

” W dodatku z uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego zdaje się wynikać, że to powódka powinna wykazać, kiedy dowiedziała się o szkodzie. Jednakże ciężar dowodu tego faktu spoczywa na osobie, która z niego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). W niniejszej sprawie taką osobą jest pozwana, która podniosła zarzut przedawnienia roszczenia. Taka wykładnia art. 4421 § 1 k.c. jest tym bardziej uzasadniona po nowelizacji tego przepisu przez ustawę z dnia 21 kwietnia 2017 r.

Trudno bowiem byłoby wymagać od powoda wykazywania, kiedy przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. „

źródło:
http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/orzeczenia3/v%20csk%2036-17-1.pdf

dygresja: zmiana ustawy
dnia 21 kwietnia 2017 r. (byłaby niekorzystna dla powódki tak sąd w ww. orzeczeniu).