„Przypomnieć w tym stanie rzeczy należy, gdyż tego również kasator nie zauważa, że ewentualne naruszenie art. 41 § 1 k.p.k., gdyby miało miejsce (czego w tym postępowaniu również nie stwierdzono), to wyłącznie względna przyczyna odwoławcza określona w art. 438 pkt 2 k.p.k., a nie bezwzględny powód odwoławczy przewidziany w art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k., który obejmuje wyłącznie wyłączenia ex officio na podstawie art. 40 k.p.k. (zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 17 marca 2006 r., WK 1/06, R-OSNKW 2006, poz. 602; z dnia 12 lutego 2014 r., V KO 4/14, LEX nr 1427480; z dnia 28 marca 2018 r., V KZ 15/18, LEX nr 2473817). ”